powrót

Jadwiga Janus w Ośrodku Propagandy Sztuki

Marta Wlazeł

Artystka była uczennicą Xawerego Dunikowskiego. Wypracowała indywidualny język form i twórczej wypowiedzi. 04.10.-28.10.2007.

Od czwartego października w Ośrodku Propagandy Sztuki w Łodzi, można było oglądać rzeźby Jadwigi Janus. Artystka była uczennicą Xawerego Dunikowskiego (dyplom na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie - 1957), ale nie poszła drogą mistrza. Wypracowała indywidualny język form i twórczej wypowiedzi.

Dojrzałość artystyczna i doświadczenie materii. jest doskonale widoczne w niedużych odlewach, którym artystka nie nadała tytułu. Odlane z brązu i aluminium rzeźby cechuje z jednej strony wysublimowany, przemyślany kształt, który zdaje się być zabawą z formą, z drugiej zaś, pozwala on na surrealistyczne skojarzenia, dając duże pole dla wyobraźni odbiorcy. Energia materii, została tu z lekka okiełznana, i zamknięta w małych, kameralnych rzeźbach. Przemyślana konstrukcja każdej z nich pozwala pokazać swobodę, z jaką artystka podchodzi do tworzywa i jej doskonałe wyczucie przestrzeni.

Inną grupą rzeźb są prace wykonane z naturalnych materiałów: drewna, grubego płótna, sznurka. Tutaj Jadwiga Janus wzbogaciła rzeźby o tytuły, co nadało im dodatkowy, lekko surrealistyczny i zabawny charakter. Dama (2006 – 2007) kroczy na czterech drewnianych nogach, łypiąc na wszystkich wielkim okiem. Na przedniej nodze czerwono – biała bransoleta, dodaje szyku całej postaci, wykonanej z piaskowego płótna. Maszynista (2006 – 2007) opiera się na drewnianych palikach, posiada masywną strukturę i tajemnicze czapeczki – przyciski. Nieoczekiwane narodziny (2006 – 2007) składają się z drewnianego rusztowania, z którego wyłania się organiczny kształt. Obserwator (2006 – 2007) to bardzo czujna rzeźba ponieważ jednym z jej elementów jest długa szyja z uważnym, patrzącym niby – okiem. Podróżnik(2006 – 2007) jest wolny dzięki oparciu swej wykrzywionej, drewnianej materii na kółeczkach, a Wybrany(2006 – 2007) przypomina domek pustelnika, zawieszony nad przepaścią.

Artystka operuje surowym tworzywem, a mimo to uzyskuje poetyckie rzeźby, bardzo subtelne i złożone jeżeli chodzi o warstwę znaczeniową. Oglądanie tych prac, przypomina intelektualną szaradę, wyprawę w świat skojarzeń i surrealistycznego niedopowiedzenia.
Do wystawy został wydany katalog.