nasza galeria
artysci
sztuka w Lodzi
architektura
linki
kontakt


pagerank


PARTNERZY

nasza galeria

Wyszukaj z Google

 

Michał Brzeziński

Ergonomia widzenia

Kurator wystawy - Agnieszka Kulazińska

Tekst kuratora

Trudno jest pisać o Michale Brzezińskim, gdyż wydaje się być najlepszym komentatorem własnej twórczości. Jest artystą i teoretykiem, absolwentem kulturoznawstwa Uniwersytetu Łódzkiego. Słowo pisane, podobnie jak w twórczości dwudziestowiecznych awangardystów, zajmuje nie mniej ważne miejsce, co obraz. Sama twórczość przesiąknięta jest teorią. Programowo teoretyczna jest praca „Video de-mumification complex”. Wideo ironizuje na temat zależności zachodzących pomiędzy fotografią a filmem, bazujących na opozycji zatrzymana chwila – świat w ruchu. „Wideo jest żywe. (...) - pisze sam autor w komentarzu do pracy - Nie przedstawia trwania, wieczności patrzącej spoza czasu.(...) Film ani wideo nie mumifikuje rzeczy martwych, ale przedstawia jako żywe nawet to, co jest martwe. Wideo wskrzesza”. W „Video de-mumification complex” materią ożywianą poprzez medium jest materia martwa – mumia. Kamera w ciągłym, powolnym ruchu pokazuje fragmenty, wystającą spod materiału ręku, stopę, twarz. Obraz utrzymany jest w niebieskiej tonacji. Ruchowi obiektywu towarzyszy dźwięk kojarzący się z życiem – baru (?), ulicy(?). Odbiorca nie ma jednak wrażenia obcowania z materią żywą. Wideo jest intelektualnym kalamburem, wizualizacją dyskursu teoretycznego.

Michał Brzeziński wychodzi od tradycji, kina eksperymentalnego awangardowego. Często cytuje fragmenty filmów, jak np. w pokazie „AV 60”. Szczególne miejsce w jego wizualno-słownych rozważaniach zajmuje Warsztat Formy Filmowej. Często konkretne realizacje parafrazują prace członków grupy. W wideo „Landszaft a sprawa polska” , kamera rejestruje widok z okna jadącego pociągu. Taki sposób ujęcia, niekontrolowany obiektyw utrwala zmieniający się świat, prowadzi nas do filmów Andy Warhola, Ryszarda Waśki, a przede wszystkim do prac Józefa Robakowskiego „Idę”, „Z mojego okna”. Nie oznacza to wtórności, duplikacji poszukiwań. Punktem wyjścia dla Brzezińskiego jest historia. Artysta poprzez film podejmuje dialog, starając się określić „na nowo” języka wideo, w dobie technik cyfrowych.

Problematyka metaartystyczna nie jest jedynym obszarem zainteresowań Michała Brzezińskiego. Kamera służy artyście do analizy i obiektywizacji widzianych obrazów, negocjowania tożsamości. W pracy „Landszaft a sprawa polska” ostrość skupia się na brudnej szybie pociągu. W wideo rzeczywistości postrzegamy przez podwójną szybę. Artysta zawłaszcza obrazy, wykorzystuje metodę found-footage i direct cinema. Następnie odwraca wektory, reinterpretuje, buduje wielopłaszczyznowy dyskurs z rzeczywistością. Jaką? Tą transmitowaną, już zinterpretowaną, mediami tworzącymi tożsamość współczesnego człowieka – ekranem telewizora, komputera. Wideo „Pasja” skomponowane zostało z obrazów znalezionych w internecie po wpisaniu w wyszukiwarkę słowa pasja w języku polskim i angielskim. Dynamicznie zmontowane tworzą obraz umysłu współczesnego człowieka, zaśmieconego obrazami ewokującymi nieraz sprzeczne znaczenia, emocje.

Michał Brzeziński obiektywem kamery demistyfikuje rzeczywistości, wychwytuje wszelkiego rodzaju manipulacje, demaskuje mity. W jego pracach na plan pierwszy często wysuwają się obrazy przemocy, politycznej ekonomii kłamstwa, seksu. W wideo „Memory” w dynamiczny, nieco chaotyczny sposób zestawione zostały mandale i pornograficzne fotografie znalezione w internecie. Wizualizacje powstałe do muzyki zespołu Chrobot, skomponowane zostały z obrazów przemocy, wojen, ofiar, bólu znalezionych w mediach.
W pracach „Lumiere”, „Landszaft a sprawa polska”, „Taxi”, „Rise” zastosowana została inna strategia. Brzeziński nie wchodzi w świat kultury medialnej, lecz w prosty, spontaniczny sposób rejestruje rzeczywistości. Kamera nie jest opresyjna wobec widzialności, staje się narzędziem obiektywizacji. I tu pojawia się pytanie, czy ta w ogóle jest możliwa? Czy kamera posiada magiczną moc, przywrócenia pierwotności postrzegania – oglądania świata poza kontekstem kulturowym, religijnym, politycznym?

Brzeziński ironizuje na temat obiektywizującej siły obiektywu. W sztuce nie jest ona nigdy w pełni możliwa. To artysta dokonuje wyborów. Kamera pomaga odnaleźć się w świecie atakujących obrazów, uzyskać czystość widzenia. Umiejętność odróżniania szyb, przez które widzimy świat.
Michałowi Brzezińskiemu media elektroniczną służą badaniu współczesnych tożsamości tworzonych poprzez obrazy, rekonstrukcji ja rozpadającego się podmiotu. Artysta poszukuje w kontekstach kulturowych, religijnych, społecznych i poza kontekstami. Zwraca ku ciału, umysłowi, kulturze medialnej, rzeczywistości. Porusza się w obszarze charakterystycznym dla postmodernizmu. W jego strategii odnaleźć można jednak cechy formacji awangardowej. Michał Brzeziński nie działa punktowo, buduje całościowy program, eksperymentuje. Konsekwentnie bada źródła tożsamości, przechodzi od ekranu do ciała, następnie umysłu i oka. Porusz się w różnych środowiskach, eksploruje przestrzeń miasta, przyrody, sferę cielesności, religijności. Pyta o duchowość współczesnego człowieka, o jej miejsce w kakofonii obrazów. Poprzez warsztaty edukuje odbiorców. Uczy ich swoistej ergonomii widzenia, dostosowania do świata przenikających się kontekstów, chaosu pustych komunikatów, obrazów, znaczeń.


Biografia artysty:

Michał Brzeziński, rocznik 1975 roku, absolwent filmoznawstwa przy Katedrze Mediów i Kultury Audiowizualnej Uniwersytetu Łódzkiego, artysta i teoretyk wideo.
Główne obszary jego poszukiwań to media ekranowe: telewizja internet, DVD. Prowadzi warsztaty, produkował dla telewizji program poświęcony wideo. W katalogu Polska Sztuka Wideo opublikowanym w czerwcu 2006 jest wymieniany wśród najbardziej reprezentatywnych polskich artystów wideo. Na stałe mieszka i pracuje w Łodzi.

Wybrane pokazy: "Polski Found Footage 1957-2004", Art. Poznań - Targi Sztuki, Galerie Non-profit, Stara Rzeźnia; Galerii Space-twotentwo, Londyn; "DVD - nowe Energie Video", Kurator: Józef Robakowski (Centrum Sztuki, Poznań; Galerii Manhattan, Łódź); Wideo Tożsamość, Łódź Biennale 2006.