powrót

Karolina Jabłońska

Piotr Rosiński

Fotografia jest tą dziedziną sztuki, która w momencie uzyskania autonomii zaczęła wywoływać wiele pytań związanych ze sztuka w ogóle. Rodzące się problemy często łączą się z dostępnością fotografii i jej silnym związkiem z życiem, możliwością powielania i obróbki technicznej, jakiej możemy ją poddać oraz różnorodnością funkcji, które może pełnić (fotografia dokumentalna, reportażowa, artystyczna). Wątpliwości budzi również miejsce fotografii wobec innych dziedzin sztuk, takich jak malarstwo, rysunek czy grafika. Fotografia stała się powszechna, a możliwości aparatu fotograficznego, dzięki zdobyczom techniki, stają się coraz większe. Mimo to coraz trudniej jest zrobić dobre zdjęcie, dostrzec więcej za pośrednictwem aparatu fotograficznego, wyłuskać to, co w codzienności niezauważalne i ukryte, skoncentrować uwagę odbiorcy na pozornie mało znaczącym szczególe lub pokazać coś w innym, niepopularnym ujęciu.

Taką umiejętność posiada Piotr Rosiński. Jednym z tematów, który go szczególnie interesuje jest miasto - miejsce, w którym żyje i tworzy, które doskonale zna i które potrafi pokazać w interesujący i inspirujący sposób.

Miasto na fotografiach Rosińskiego nie jest skupiskiem ludzi, budynków i światła. Nie widać w nim plątaniny, mniej lub bardziej, uporządkowanych ulic, brak odczucia ciągłego ruchu, rozwoju. Nie jest ono również tętniącym życiem miejscem wymiany myśli, w którym przez lata, czasem wieki, zgromadziły się różnorodne energie, nadające każdemu miastu indywidualny charakter. Każde miasto to tysiące opowieści i mijających się historii, które czasem łączą się ze sobą na krótką chwilę, by za moment rozejść się na zawsze i wrócić do swej samotnej wędrówki. Takie ulotne chwile potrafi dostrzec Piotr Rosiński, chociaż jego miasto, poprzez szczególny wybór kadru, to często miejsce smutne, puste, melancholijne, niemal bezludne.
Na jego pracach widzimy okna, zaułki, czasem pojedyncze postacie, trochę nieobecne, zamyślone, czekające, albo takie, którym udało się znaleźć chwilę, by złapać oddech w gąszczu zdarzeń i emocji. W wielu prezentowanych na tej wystawie fotografiach Rosiński koncentruje się na liniach układających się w pewien rytm, tworzonych przez ściany budynków, latarnie, poręcze, neony, które zestawia z dużymi, płaszczyznami. Te układy linii można nazwać linią miasta. Rosiński często wybiera kadr, w którym kontrastuje geometryczne kształty miejskie i linie proste z nieregularnymi liniami natury (np. chmurami), wydobywa tym samym odmienność miasta, jego specyfikę, jednak pokazuje to, na co żaden z mieszkańców aglomeracji nie zwróciłby uwagi. Być może na takie spojrzenie wpływa to, że Rosiński mieszka i tworzy w Łodzi, mieście, które wciąż fascynuje swoją szczególną linią wrażliwych twórców.

Z drugiej strony, w jego zdjęciach kryje się tajemnica - tajemnica postaci, miejsca, pewne niedopowiedzenie, co zachęca do snucia historii i opowieści związanych z pokazywanym miejscem. Artysta posiada coraz rzadziej spotykaną „nieinwazyjność”, potrafi zachować anonimowość, zarówno swoją, jak i zapisywanego obrazu. Jest dyskretnym, niezwykle wrażliwym, obserwatorem, dzięki czemu uchwycone przez niego chwile, sytuacje i postacie nie mają w sobie nic wymuszonego, są naturalne, a przez to rzeczywiste.

Miasto na fotografiach artysty jest ciche. Potrafi on uchwycić, i co ważne oddać, te krótkie i rzadkie momenty, w których przestaje się słyszeć odgłosy samochodów, autobusów, nawołujących się ludzi, rozmawiających w biegu przez telefony komórkowe i spieszących na kolejne spotkanie. U Rosińskiego odnajdujemy tą krótką, niezwykle trudną do uchwycenia chwilę, „kiedy przedmioty znikają i zdają się topić w sobie wzajemnie, a piękne uczucie spokoju przykrywa cieniami wszystko...” (Edward Steichen).
Oko aparatu daje możliwość zatrzymania czasu, zarejestrowania ulotnego spojrzenia, gestu, a nawet myśli. U Rosińskiego pojawia się także pewna szczególna atmosfera, która pozwala na dopowiedzenie historii danego miejsca, okna, człowieka. Jaka to będzie historia zależy jedynie od widza - jego wyobraźni, chęci i wrażliwości.

Piotr Rosiński
Urodzony w 1972r. w Łodzi. Członek Łódzkiego Towarzystwa Fotograficznego i artstycznej grupy POZA.